Бүгін біз бұл соғысты Ұлы Отан немесе екінші дүниежүзілік соғыс деп қалай атауымыз керек екендігі туралы көптеген пікірталастар бар? Мен тіпті тарихшы ретінде оны қалай атайтыныма мән бермеймін. Мен бір нәрсені нақты білемін-біздің аға буынымыз ұрыс даласында қан төгіп тастағаны бекер емес.
Бұл біздің соғысымыз емес деп айтатын кейбір адамдардың ойларын тыңдау немесе оқу, күлкілі. Ол біздікі, жалпы. Біздің әкелеріміз бен аталарымыз оқтың астында таяқтың астынан жүрмеді, олар бірлікті, бір мемлекетке, бір елге жататындығын сезінді. Олар елді-жерді қорғауға асығып, әуе шайқастарында жау ұшақтарын ұрып-соғып, гранаталарды байлап, танктердің астында жатты. Олар балаларын және ата – аналарын қорғады, болашақты қорғады, белгілі болғандай, біз-олардан кейінгі ұрпақтардың да қамсыз келешегін қорғады. Фашизм идеологиясы туралы көп жазылды және айтылды. Мен бұл туралы бірде-бір жақсы сөз естіген емеспін. Сонымен, Бұл кімнің соғысы болды? Біздің, жалпыадамзаттық. Біздің ата-бабаларымыз өз міндеттерін абыроймен орындады, тағдыр жіберген сынақтарға төтеп берді және жеңіске жетті.
Мен сол соғыстың батырларының көптеген есімдерін білемін, бірақ мен батырлардың бәрі бар деп санаймын: шабуылға шыққан, ауруханаларда жаралыларды емдеген, майданнан мыңдаған шақырым жерде станоктарда тұрған, далада жер жыртып, мал бағып жүрген. "Барлығы майдан үшін! Барлығы жеңіс үшін!». Осы ұранмен бүкіл халық бірігіп, жеңіске жетті. Бүгінгі таңда біздің арамызда сол төрт қорқынышты жылдың куәгерлері өте аз қалды. Сонымен, кеткендерді еске алайық, ал қалғандарын қамқорлық пен қамқорлықпен қоршайық. Бұл біз олар үшін жасай алатын барлық нәрсе.
Аққали Ахметов,
Х. Досмұхамедов атындағы АМУ-нің тарихшы, профессоры
