Менің өмірде қатты жолым болды – мен Ұлы Отан соғысының ардагері, арғы атам Варочкин Сергей Александровичті көрумен қатар, онымен көп уақыт өткізу бақытына ие болдым.
Шынымды айтсам, бірінші сыныпқа барғанға дейін оны өзімнің атам деп ойлайтынмын, өйткені ол менімен өте көп уақыт өткізетін. Біз жиі жағалауда серуендейтінбіз, бақша суаратынбыз, кітап оқитынбыз. Әлі есімде: ол көзілдірігін киіп алып, маған ертегілер оқып беретін. Атаммен бірге болу әрдайым жылы әрі жайлы болатын. Ата-анам ұрысқанда, мені тек сол ғана қорғайтын, тіпті мен кінәлі болсам да.
Шынымды айтсам, кішкентай кезімде тентектік жасайтынмын, бірақ атам мені қорғайтынын біліп, өзімді сенімді сезінетінмін. Математикадан менімен тек атам ғана айналысатын – барлығын ашуланбай, түсінікті етіп түсіндіретін. Ондай шыдамдылық тек онда ғана бар еді…
Менің арғы атам Варочкин Сергей Александрович 1924 жылдың 27 қарашасында Гурьев қаласында дүниеге келген. Куйбышев атындағы мектепте жеті сыныпты тәмамдаған. Бала кезі қиын өткен: әкесі ерте қайтыс болып, анасы үш ұлымен жалғыз қалған. Отбасын асырау үшін бәрі жұмыс істеуге мәжбүр болған.
Атамыз Гурьевтегі жаяу әскер училищесінде курсант болған, оған ол екінші қабылдау кезінде, әлі бала кезінде түседі. Атам маған үнемі училищедегі темірдей тәртіп жайлы, тактикалық дайындықтар, 20 градустық аязда бірнеше шақырымға марш жасағаны жайлы, жүріп бара жатып ұйықтап кеткендері туралы айтып беретін.
Ол майданға 1943 жылдың сәуірінде, кіші лейтенант шенінде аттанған. Ол жіберілген 377-ші атқыштар дивизиясы Саратов облысында, Зверево стансасы маңында орналасқан. Жас командирге өзі сияқты жас сарбаздардан құралған взвод сеніп тапсырылған. Атамның айтуынша, дәл осы Зверевода олар алғаш рет «Катюша» зеңбіректерінің жауға қандай соққы бергенін көріп, жүректері мақтанышқа толған.
Кейін дивизияны Лугансктің оңтүстік-шығысына жылжытқан, сол жерде неміс қорғанысын бұзу үшін дайындық жүргізілген.
16-нан 17 шілдеге қараған түні атамның взводы жау траншеясына басып кірген кезде, зеңбірек атқылауынан оның самайына жарықшақ тиіп, жараланған. Ол госпитальға жіберіліп, онда қайтадан жақ сүйегін қозғалтуға үйренуге мәжбүр болған. Басындағы ауырсыну оны өмірінің соңына дейін мазалап өткен.
Госпитальдан шыққан соң, оны Запорожье облысындағы 33-ші гвардиялық дивизияға жіберген. Мелитопольде олар жау қорғанысын бұзып өткенде, атам тағы да – бұл жолы да басынан – ауыр жарақат алған.
Көптен күткен Жеңісті атам Верхний Волочок қаласында қарсы алған. Оны сол жерге қосалқы полкке қызмет етуге жіберген.
Анам оны қайтыс болды деп ойлаған кездесуін атам үнемі көзіне жас алып еске алатын. Ұрыс кезінде ол ең алдымен анасын ойлаған, өйткені анасы үлкен ұлы Василийден айырылған еді. Енді Сергей де болмаса, ол қалай өмір сүреді? Әлі кішкентай інісі Роман бар емес пе?
Атам айтатын: «Қаңтарда үйге қайттым. Қар үстімен келе жаттым, қар тіпті туған жердегідей сыңғырлап жатты».
Біздің отбасымызда Жеңіс күні әрдайым ең басты мереке болып қала береді. Біз бұл күні отбасымыздың ең қадірлі әрі сүйікті мүшесі – атамызды құттықтайтынбыз. Бұл күні бізге басқа ешбір күндегідей көп туысқандар мен достар келетін. Үйіміздің есігі күні бойы ашық тұратын. Біз, шөберелері, оны ордендері мен медальдарын тағуға үгіттейтінбіз. Алайда атамыз ондайды ұната бермейтін. Пиджагының өңірінде тек орден жолағы ғана болушы еді – сонымен шектелетін.
Мен әрқашан өзімнің ардақты бабамды еске аламын – оның бізге деген махаббатын, сабырын, мейірімділігін, адалдығы мен кішіпейілдігін. Ол кейде маңызы жоқ дүниелердің өзінен сұлулықты көре білетін. Бізге оғаш көрінетін нәрселер оған мәнсіз болатын. Өйткені өмірдің барлық қиындығын көрген соң, ол өмірді бар күйінде бағалай білді.
Дарья КОЗАК,
Ұлы Отан соғысы ардагерінің шөбересі
